LYMOO

گریه نخواهم کرد این بار.

اشک هایم دریافته اند که سرازیر شدن بیهوده است.

زندگی جنگ نابرابری ست که باید همه چیزت را در آن ببازی.

لبخندت را، کمر صاف و نشکسته ات را، موهای سیاه و پر کلاغی ات را ...

و اشک ریختن فقط سوی چشمانت را نیز از تو می گیرد.

آری، زندگی جنگی ست نابرابر؛ مثل یک باتلاق.

هر چه کمتر دست و پا بزنی، کمتر آسیب میبینی.

پس چشم های ابریِ آسمان!

نبار و بگذار این بیابان ترک بخورد و تحلیل برود و در بی تابی خود آرام آرام بمیرد...

درست مثل رویای نیمه شب من

مثل سرنوشت یک زن.

_{+وقتی همه لبخند میزنند و تو قهقهه! در حالیکه امیدواری قهقهه هایت صدای شکستن قلبت را در خود محو کند...}

_{++وقتی که تو شرایطی قرار میگیری که به این باور می رسی که فقط و فقط خدا میتونه کمکت کنه و لاغیر!}