لیموی عزیزم؛
امروز بعد از دو هفته هنوز هم عصبانی م. این نشون میده که یه آتیش تند و گذرا نبوده.
توی گروه بچه های دانشگاه بحث این یارو قاریه شده بود.
منم خیلی منطقی میگفتم تا چیزی معلوم نشده به فلانی تهمت نزنین. شما که قاضی نیستین در جریان هم نیستین. تو کل دنیا هم یه رسانه بیشتر در موردش حرف نزده که اونم اصلا قاطی باقالیا هم حسابش نمی کنیم. تهمت نزنین آقا. کار سختیه تهمت نزدن ؟
مثل اینکه سخت بود براشون. حالا نمی دونم الان یارو تو چه وضعیه پرونده ش. تشخیص درست یا غلطش کار قاضیه نه من فیزیکدان!
آخرش منو به فحش کشیدن. افتضاحا... اشکمو در آوردن.
دوستای جون جونیم سکوت پیشه کردن.
بعد فردا پس فرداش سر یه دروغی که در مورد امام خمینی شروع کرده بودن به گفتن، من احساس وظیفه کردم و روشنگری کردم با مدرک و دلیل و سند.
دوباره بحث و جدل. آخه بحث داره دیگه؟ یا امام این حرفو زده یا نزده دیگه. وویس ش رو هم که دادم گوش دادی دردت چیه که هی میگی نه؟
اصلا بعضیا دوست دارن بحث کنن. من الان اگه بگم روزه و خورشیدو تو آسمون نشونش بدم هم باز میگه شبه اونم ماهه و خورشید نیست!
در این حد منگل. در این حد تعطیل.
خدا شاهده از گل کمتر نگفتم به این منگلا. محض ظاهرسازی هم شده بلدم با منگلا مث گل رفتار کنم. فرقش توی یه "مٌن"
بود دیگه! کار سختی نبود اصلا.
بعد دوباره منو به فحش کشیدن و اشکمو در آوردن.
دوستام هیییچی نگفتن.
یعنی ایندفعه اینقدر بد بود که صدای بقیه هم در اومد ولی دوستام هیچی نگفتن.
هیییییچییییی
بعد رفتم حتی تو خصوصی هم مطرح کردم که بیاین یه چیزی بگین.
جوابمو ندادن!
محل سگمم نذاشتن!
همیشه به شوخی میگفتم. ولی این دفعه جدی میگم. آدم چنین دوستایی داشته باشه دیگه نیاز به دشمن نداره!
منم ازونجایی که نه نیازی به دوستی با بقیه دارم و نه علاقه ای به درام، همونجا همون کوچکترین بندی که ما رو به هم متصل میکرد رو بریدم.
تموم شد و رفت.
دوست 9 ساله؛ و دوست 5 ساله برای همیشه خدانگهدار.
نمی شه که دیگه در این حد هم آدم از دوستاش انتظار نداشته باشه! اگه قراره در این حد هم انتظار نداشته باشم همون بهتر که دوستی نداشته باشم. خوشحال ترم و اعصابم هم راحتتره.
هر دفعه بخاطر کارهای اینا من باید حرص بخورم آخه مگه قلبمو از سر راه آوردم.
از همون اول هم بهتون احتیاجی نداشتم. حالا هم خوشحالم که میدونم کسی جز خدا پشتم نیست. بهتر از توهم اینه که کسی هوامو داره!
